امروزه Zero Trust به عنوان یک واژه پرکاربرد در دنیای امنیت سایبری شناخته شده است. مدل Zero Trust یک رویکرد امنیتی است که بدون اعتماد به هیچ دسترسی یا دستگیری، هر فرآیند و دسترسی را تحت نظر قرار می دهد. این مدل امنیتی فرض می کند که هیچ دسترسی یا فرایندی به طور پیش فرض قابل اعتماد نیست و همه باید تحت نظر و احراز هویت قرار گیرند.
در واقع، Zero Trust به معنای عدم اعتماد به هیچ چیز و همه چیز را تحت نظر داشتن است. در این مدل، دسترسی به منابع شبکه و سرویس ها بر اساس احراز هویت قوی، تایید دسترسی و تحقق امنیت انجام می شود. در این مقاله قصد داریم به توضیح بیشتر Zero Trust و اهمیت آن بپردازیم، پس تا انتهای مطالب ما را همراهی کنید.
بیشتر بخوانید : همه چیز درباره سرویس XaaS
فهرست مطالب
Zero Trust یک مدل امنیتی است که در آن فرض بر این است هیچ دستگاه یا فرآیندی در شبکه امن نیست. در این مدل امنیتی، از همه دستگاه ها، کاربران و فرآیندها در شبکه به صورت مستقل و بدون اعتماد بهره گرفته می شود. این مفهوم در مقابل رویکردهای سنتی امنیتی مانند “قلعه و حفره” (Castle and Moat) قرار دارد که در آن فرض بر این است که داخل شبکه اعتماد پذیر و خارج از آن ناامن است.
با توجه به پیچیدگی و تغییرات مکرر در محیط های شبکه و سازمان ها، Zero Trust به عنوان یک رویکرد امنیتی مبتنی بر مفهوم “اعتماد نکردن” به کار می رود تا اطمینان حاصل شود که هر دسترسی و فعالیت در شبکه و سیستم های اطلاعاتی، مورد نظر است. این مدل امنیتی تلاش می کند تا با رد کردن فرضیه اعتماد به هر دستگاه یا کاربر، به این صورت عمل کند که هر بخش از سیستم و شبکه باید به صورت جداگانه مورد ارزیابی و تأیید قرار گیرد.
در این مدل امنیتی، تمام دستگاه ها و دسترسی ها بر اساس احراز هویت، تأیید و کنترل دسترسی مدیریت می شوند، به طوری که هیچ دستگاه یا فرایندی به طور پیش فرض دسترسی ندارد و هر دسترسی باید به صورت جداگانه تأیید شود. این رویکرد به افزایش امنیت شبکه کمک کرده و از حملات سایبری مخرب جلوگیری می کند.
از آنجایی که Zero Trust به این اعتقاد است که هیچ کس یا چیزی در شبکه امن نیست، این مدل امنیتی بر اساس ایده های امنیت اطلاعاتی و امنیت سایبری توسعه یافته است و به عنوان یک راهبرد موثر برای مقابله با تهدیدات امنیتی مورد استفاده قرار می گیرد.
برخی از فناوری ها و اصول مورد استفاده در Zero Trust عبارتند از:
۱. احراز هویت چند محوری: این اصل به معنای استفاده از چندین روش برای احراز هویت کاربران از جمله رمزنگاری دو عاملی یا اثبات هویت بیومتریک است.
۲. کنترل دسترسی مبتنی بر سیاست: با استفاده از این روش، دسترسی های کاربران بر اساس سیاست های مشخص و به صورت دقیق تعیین می شود.
۳. مانیتورینگ فعال: این اصل بر مانیتورینگ و نظارت فعال بر فعالیت های شبکه و دسترسی ها تأکید دارد تا به سرعت بر تهدیدها و نقض ها پاسخ داده شود.
۴. میکروسگمنتاسیون: این فناوری به معنای تقسیم شبکه به بخش های کوچکتر و ایجاد محدودیت های دسترسی دقیق به آن ها است تا گسترش حملات محدود شود.
با توجه به تهدیدات امنیتی روزافزون و افزایش استفاده از روش هایی همچون ابر، اینترنت اشیاء و روش های مبتنی بر هوش مصنوعی، تأکید بر مدل Zero Trust به عنوان یک راه حل امنیتی موثر افزایش یافته است. اهمیت این مدل امنیتی از این جهت حائز اهمیت است که امکان افزایش سطح امنیت و کنترل دقیق تر بر روی دسترسی ها و فعالیت ها در شبکه و سیستم های اطلاعاتی را فراهم می کند.
این بدان معناست که هر دستگاه و هر کاربر باید هویت خود را اثبات کرده و دسترسی خود به منابع شبکه را بررسی کند، به جای اینکه تنها از مرزهای شبکه برای اعتماد به دستگاه ها و کاربران استفاده شود. به عنوان یک رویکرد مدرن به امنیت اطلاعات، Zero Trust می تواند به سازمان ها کمک کند تا بهبود مستمری در حفاظت از داده ها و منابع خود داشته باشند و در برابر تهدیدات امنیتی پیشرفته مقاومت نشان دهند. در ادامه مطالب، دلیل اهمیت Zero Trust را می توان اینگونه مطرح کرد:
رویکرد امنیتی مدل Zero Trust ابتدا توسط شرکت Forrester Research مطرح شد. در سال 2010، این شرکت به مفهوم Zero Trust پرداخت و ایده ای مطرح کرد که بر خلاف رویکردهای سنتی امنیتی، فرضیه اصلی آن این بود که هیچ قسمتی از شبکه یا سیستم اطمینانی ندارد. این ایده بر خلاف مدل سنتی امنیتی “تنها دفاع کننده، تنها حمله کننده” (Castle and Moat) قرار داشت.
سپس شرکت های فناوری مانند Google با معرفی مفهوم “BeyondCorp”، این رویکرد را به عملیات عمومی انتقال دادند. BeyondCorp یک مدل امنیتی است که بر اساس اصل Zero Trust عمل می کند و به جای اعتماد به شبکه داخلی، بر روی هویت و اعتبار سنجی دسترسی کاربر تاکید دارد.
از آن زمان تاکنون، مفهوم Zero Trust به عنوان یک الگوی مورد توجه برای امنیت اطلاعات در صنعت IT و شرکت های فناوری شناخته شده است و بسیاری از سازمان ها به دنبال پیاده سازی این رویکرد جدید امنیتی هستند تا در مقابل تهدیدات سایبری بهتر مقابله کنند.
آسیب پذیری ها در مدل Zero Trust ممکن است از جنس فراموش کردن یا نادیده گرفتن بخش هایی از یک شبکه یا سیستم باشد که باید به طور کامل مورد توجه و امنیت بخشی قرار گیرد. به عنوان مثال، یک آسیب پذیری ممکن است از روی اجازه دسترسی به یک بخش حساس از شبکه توسط یک کاربر یا دستگاهی که نباید به آن دسترسی داشته باشد، مشتق شود.
آسیب پذیری Zero Trust مربوط به نقاط ضعف و شکاف های امنیتی است که در پیاده سازی و اجرای مدل امنیتی Zero Trust ممکن است به وجود بیایند. این آسیب پذیری ها ممکن است از جنس اشکال در سیاست ها، عدم اجرای صحیح فرآیندهای امنیتی یا نقص های فنی در ابزارهای مورد استفاده باشند. برخی از آسیب پذیری های مرتبط با مدل Zero Trust عبارتند از:
برای پیشگیری از آسیب پذیری‌های مرتبط با مدل Zero Trust، اجرای یک استراتژی کامل امنیتی که شامل احراز هویت قوی، کنترل دسترسی دقیق، رصد و تشخیص تهدیدات و مدیریت ریسک، ارتقاء فرآیندها و استفاده از ابزارهای امنیتی مناسب، ضروری است.
همچنین، آموزش و آگاهی کارکنان نیز از اهمیت ویژه ای برخوردار است تا از پیاده سازی صحیح مدل Zero Trust استفاده کنند. در کل، این اقدامات می توانند به کاهش آسیب پذیری ها و افزایش امنیت شبکه و سیستم های اطلاعاتی کمک فراوانی کنند.
پیشنهاد میکنیم این مطالب را هم مطالعه نمائید ؛
سخن آخر
مدل Zero Trust یک رویکرد امنیتی است که بر ایده عدم اعتماد به هیچ دسترسی یا فعالیت در شبکه و سیستم های اطلاعاتی تأکید دارد و هدف آن افزایش امنیت و کاهش ریسک های امنیتی است. این مدل امنیتی به دلیل افزایش حملات سایبری و نقض های امنیتی، به عنوان یک رویکرد امنیت شبکه و سیستم های اطلاعاتی مطرح شده است.
به طور کلی بنابر آنچه گفته شد، در می یابیم که Zero Trust یک رویکرد جدید و کارآمد در حفاظت از امنیت اطلاعات و سیستم های IT است که با فراگیر شدن فناوری های ابری و اتصالات راه دور، امروزه اهمیت بیشتری پیدا کرده است. این رویکرد باعث افزایش امنیت در برابر تهدیدات داخلی و خارجی می شود و به شرکت ها کمک می کند تا محیط های خود را موثرتر مدیریت کرده و در مقابل حملات سایبری مقاوم تر باشند.
